Ο ΠΑΛΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΚΑΙ Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΗ

«Για να γίνει κανείς ρεμπέτης, πρέπει πρώτα να περάσει τη γέφυρα».

Γ. Παπαιωάνννου

Η γέφυρα του Ρεμπέτη παλαιότερα διαχώριζε άτυπα τη Δραπετσώνα  από τον υπόλοιπο Πειραιά. Περνούσε πάνω από τις γραμμές του τρένου, κοντά στα προσφυγικά κτίρια. Τα φωτογραφίζω από τη γέφυρα και θυμάμαι τη σκηνή όπου ο Κώστας Κακκαβάς προλαβαίνει τη Γκέλυ Μαυροπούλου πριν πέσει στις γραμμές. Σε αυτές τις γραμμές γράφεται και ο επίλογος του τραγικού έρωτα του Κώστα Καζάκου  και της Μάρθας Καραγιάννη, στη δραματική ταινία "Πεθαίνω κάθε Ξημέρωμα". Ο εγκαταλελειμμένος τώρα σταθμός, ήταν γνωστός με το όνομα «ο Σταθμός της Ξενιτιάς», αφού από εδώ (και κατ΄ επέκταση από το σταθμό Λαρίσης) ξεκινούσαν τα καραβάνια των μεταναστών για τη δυτική Ευρώπη. Ο σταθμός κατασκευάστηκε το 1904 και λειτούργησε για έναν αιώνα, μέχρι το 2004. Αποτέλεσε μέρος του οράματος του Χαρίλαου Τρικούπη για τη σύνδεση της πρωτεύουσας με την Ευρώπη. Κοιτάζω γύρω μου. Η Ελλάδα της Προσφυγιάς και της Μετανάστευσης ανασαίνει ακόμα.

Κείμενο-Φωτογραφίες Lia Mageira

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ
 ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΣΤΥΜΦΑΛΙΑ

Αρχαίες αναμνήσεις αναπαύονται στις όχθες της Στυμφαλίας. Στις καλαμιές της κρυμμένος ο Ηρακλής, κατάφερε να σκοτώσει τις Στυμφαλίδες Όρνιθες. Για κάποιους αυτές συμβολίζουν την εξαφάνιση των ελών, την πρώτη οικολογική καταστροφή, για άλλους την ελονοσία. Εδώ όπου το νερό και η γη συναντώνται, δημιουργήθηκε στα αρχαία χρόνια ένας οικισμός, η Στύμφαλος. Η λίμνη τώρα, όπως και τότε παρουσιάζει έντονες εποχικές διακυμάνσεις και μοιάζει περισσότερο με έλος. Πλησιάζω προσεκτικά στις όχθες. Έχει βρέξει και οι δροσοσταλίδες λάμπουν στις άκρες των καλαμιών. Στα 600 μέτρα υψομέτρου ακούω μόνο τα πουλιά. Ποια είναι μόνιμοι κάτοικοι και ποια περαστικοί; Ποια είναι ταξιδευτές και ποια επισκέπτες; Ποιος θα είναι ο επόμενος σταθμός τους; Τα πουλιά έχουν πολλά να μας πουν για τη φύση...

Κείμενο-Φωτογραφίες Lia Mageira

ΣΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ

Η Άρτα είναι πόλη αεικίνητη σαν τον ορμητικό  Άραχθο που περνά κάτω από το γεφύρι της. Θεμελιώθηκε πάνω στην αρχαία Αμβρακία και ακουμπά στη δοξασμένη ιστορία που έγραψε ο βασιλιάς Πύρρος και στην αίγλη του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Είναι η αρχή για το ταξίδι στην Ήπειρο. Το τετράτοξο γεφύρι της αιώνες τώρα αντιστέκεται στα νερά του Αράχθου. Το 1881 η Άρτα απελευθερώθηκε και το γεφύρι της έγινε το σύνορο μεταξύ τουρκοκρατούμενης και ελεύθερης Ελλάδας. Το κτίριο του Λαογραφικού μουσείου κάποτε ήταν συνοριακό φυλάκιο. Παρατηρώ τη στιβαρότητα και το μέγεθος του γεφυριού. Αναλογίζομαι την αγωνία της γυναίκας του πρωτομάστορα  και το δέος που θα ένιωθαν οι ταξιδιώτες όταν περνούσαν πάνω από τα αφρισμένα νερά. Η κατάρα έγινε ευχή προς χάρη του ξενιτεμένου αδελφού.... 

«Ως τρέμει το καρυόφυλλο να τρέμει το γιοφύρι

Κι ως πέφτουν τα δεντρόφυλλα να πέφτουν οι διαβάτες»

Κόρη, το λόγο άλλαξε κι άλλη κατάρα δώσε,

Πόχεις μονάκριβο αδελφό, μη λάχει και περάσει.

«Αν τρέμουν τ΄ άγρια βουνά να τρέμει το γιοφύρι, κι αν πέφτουν τ’ άγρια πουλιά,

να πέφτουν οι διαβάτες, τι΄έχω αδελφό στην ξενιτειά, μη λάχει και περάσει.»

Κείμενο-Φωτογραφίες Lia Mageira

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ
ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Το ξημέρωμα η ομίχλη πέφτει βαριά πάνω στη λίμνη. Τη νιώθεις γύρω σου να ακροπατά, αν απλώσεις το χέρι σου θα την αγγίξεις. Τούτη την ώρα το νησάκι αχνοφαίνεται, και το  βουνό πίσω του λογχίζει την πάχνη. Τα πουλιά μιλούν με ανθρώπινη λαλιά για το στοιχειό της κυρα-Φροσύνης. Τέτοια ώρα βγαίνει από το υγρό της μνήμα. Ένας ψαράς κωπηλατεί αργά, φίλος με τη λίμνη και τα φαντάσματά της. Η μέρα προχωρά και εγώ μένω στο μόλο ακίνητη με παρέα τα βουτηχτάρια, τους γλάρους και τις αγριόχηνες. Τα δρομολόγια για το νησί ξεκίνησαν, κάποιοι διαβάτες περνούν, η ομίχλη διαλύεται. Μέχρι να έρθει η νύχτα πάλι.

Κείμενο-Φωτογραφίες Lia Mageira

ΣΤΟ ΧΑΝΙ ΜΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΜΠΑΝΙΑ

Τα λιγοστά σπίτια του μικρού χωριού βλέπουν προς τον ποταμό Εύηνο. Λιγότερες από είκοσι ψυχές κατοικούν εδώ, όμως τα σαββατοκύριακα το χωριό ζει σε άλλους ρυθμούς, αφού γεμίζει από τους εκδρομείς -λάτρεις του ράφτινγκ. Η μεταλλική γέφυρα κατασκευάστηκε στη θέση της παλαιάς η οποία ανατινάχθηκε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χαζεύω τις αυστηρές γεωμετρικές γραμμές της, τη σιδερένια της κατασκευή, το ποτάμι που κυλά ήρεμο. Ο ήχος της είναι άγριος όταν περνά αυτοκίνητο, γλυκός όταν περνά μηχανάκι, ένα σούρσιμο σαν από σαύρα όταν βαδίζει πεζός. Η σιδερένια γέφυρα πάλλεται με το δικό της σφυγμό.

Κείμενο-Φωτογραφίες Lia Mageira

ΣΤΟ ΧΑΡΕΜΙ TOY ΤΟΠΚΑΠΙ

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Οι τελευταίες γυναίκες εγκατέλειψαν τα κτίσματα του Χαρεμιού, σχετικά πρόσφατα, το 1908.  Ήταν η οικία των συζύγων, παλλακίδων και παιδιών του σουλτάνου και φρουρούνταν από μαύρους ευνούχους σκλάβους. Ο σουλτάνος και οι γιοι του ήταν οι μόνοι άντρες που επιτρεπόταν να μπουν στο Χαρέμι, το οποίο στην ακμή του περιελάμβανε έως 1000 ενοίκους. Από αυτές, το ένα τρίτο ήταν παλλακίδες που έφταναν στο Χαρέμι σε ηλικία 5-12 ετών και εκπαιδεύονταν χρόνια πριν παρουσιαστούν στο σουλτάνο. Πίσω από τις κλειστές πόρτες οι ίντριγκες οργίαζαν και ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος. Όνειρο για όλες ήταν να γίνουν ευνοούμενες του σουλτάνου και να αποκτήσουν γιο. Ανώτερη στην κυριαρχία ήταν η μητέρα του σουλτάνου, ακολουθούσαν οι κόρες του, και έπειτα ήταν οι τέσσερις γυναίκες ή ευνοούμενες του σουλτάνου. Οι διάδοχοι του θρόνου κρατούνταν στο «Χρυσό Κλουβί», έναν απομονωμένο χώρο, μέχρι τη στιγμή που θα ήταν απαραίτητοι. Κατά συνέπεια, πολλοί ήταν περιορισμένων πνευματικών ικανοτήτων και σίγουρα ακατάλληλοι για το θρόνο, αν και όταν ερχόταν η σειρά διαδοχής τους.

Ξεκινάμε λοιπόν τη μαγευτική περιήγηση στους 250 περίπου χώρους του Χαρεμιού, στα πολυτελή δωμάτια, στα λαμπρά διακοσμημένα σαλόνια, στα χαμάμ, στους αυλόκηπους, έχοντας τις αισθήσεις τεταμένες. Ίσως φτάσουν στα αδιάκριτα αυτιά μας οι ψίθυροι της Βαλιντέ Σουλτάν και οι ραδιουργίες της Χουριέμ, ή ίσως ακόμα να αφουγκραστούμε τα πνιχτά αναφιλητά των μικρών πριγκίπων από το  «Χρυσό Κλουβί»….

Κείμενο-Φωτογραφίες Lia Mageira