Ξυλόκαστρο Κορινθίας

Η σταφίδα, η «μαυρομάτα βασίλισσα», είναι συνδεδεμένη με την ιστορία του Ξυλοκάστρου. Ο φλογερός κορινθιακός ήλιος, ο ίδιος που κάνει το ναό του Απόλλωνα στην Αρχαία Κόρινθο να στέκει ολόλαμπρος, έψηνε τη σταφίδα που κατευθυνόταν στις αγγλικές αγορές, τον 19^ο αιώνα. Το 1919 η τότε κυβέρνηση όρισε το Ξυλόκαστρο ως τόπο διαμονής των ξένων φιλοξενουμένων της. Η ευμάρεια της πόλης αντανακλάτο και στα κτίσματα της.  Πανέμορφα κτίρια του Μεσοπολέμου δίνουν ακόμα στην πόλη μια μορφή αρχοντική. Μεσημέρι, Μάρτης. Ο ήλιος αντανακλά στις πόρτες και στα μεγάλα παράθυρα. Οι λευκές κεντημένες κουρτίνες θυμίζουν μια εποχή που πέρασε. Μια εποχή παλαιομοδίτικης κομψότητας, τότε που το Ξυλόκαστρο ήταν τόπος παραθερισμού σπουδαίων θεατρανθρώπων, της Κυβέλης, του Δημήτρη Χορν, του Δημήτρη Μινωτή, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κατίνας Παξινού. Περπατώντας στα δρομάκια, η εποχή αυτή ανακαλείται μπροστά στα μάτια μου, με τη μορφή αυτών των κτισμάτων, άλλων όμορφων και περιποιημένων και άλλων εγκαταλειμμένων στον πανδαμάτορα χρόνο…