ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ (V)

 ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ 

Περπατώντας στις ανηφοριές του Φαναρίου, προσπαθώ να ανιχνεύσω τα σημάδια της παλιάς του ακμής. Μετά από δεκαετίες εκφοβισμού και διακρίσεων, μετά τα Σεπτεμβριανά του 1955 και τις απελάσεις του 1964 οι εναπομείναντες Ρωμιοί έφυγαν. Άφησαν όμως το αποτύπωμά τους στο Φανάρι. Στα περήφανα σπίτια με τις μεγαλοπρεπείς εισόδους και στα σκεπαστά μπαλκόνια. Στις κορινθιακού ρυθμού κολόνες στις πόρτες και στις αρχαιοελληνικές λεπτομέρειες στα παράθυρα. Στα χρώματα της ώχρας και στα ψηλά ταβάνια. Στη γειτονιά των Φαναριωτών, κατοικούν πλέον πολυμελείς οικογένειες της κατώτερης μορφωτικά τάξης, πληρώνοντας ενοίκια εξευτελιστικά χαμηλά. Μέσα στη φθορά, αχτίδα ελπίδας είναι η Μεγάλη του Γένους Σχολή. Χτισμένη από κόκκινα τούβλα, το αριστούργημα του Περικλή Δημάδη αποδεικνύει τη σημασία που έδινε η ελληνική κοινότητα στην εκπαίδευση. Εδώ δίδαξε ο Ευγένιος Βούλγαρης και ο Θεόφιλος Κορυδαλλεύς, εδώ σπουδάζουν σήμερα τα λίγα παιδιά της Ομογένειας. Μιας Ομογένειας, που μειώνεται σταδιακά.

Φωτογραφίες Lia Mageira