ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

H πόλη-λιμάνι. Η πόλη των προσφύγων. Η πόλη των φοιτητών. Εδώ και χιλιάδες χρόνια άνθρωποι έρχονται και φεύγουν στην πόλη που κλείνει το μάτι στο πεπρωμένο της. Ρωμαίοι, Εβραίοι, έμποροι, ταξιδιώτες, Οθωμανοί, Μικρασιάτες, Πόντιοι, Βαλκάνιοι, Αρμένιοι, εχθροί και σύμμαχοι, φίλοι και κατακτητές, όλες οι γλώσσες ακούστηκαν, όλες οι ταυτότητες κατατέθηκαν εδώ. Πλούτος και ένδεια, μεγαλεία και μικρότητες, ανακατεύτηκαν   στη μαρμίτα του ελληνικού Βορά.
Καμάρα, η αψίδα του Γαλέριου, το ραντεβού του φοιτητόκοσμου. Ροτόντα. Παρατηρώ το φως που μπαίνει από τους φεγγίτες. Ναός αφιερωμένος στο Δία, μετά στους Αγίους Ασωμάτους, και τέλος τζαμί. Κάθε πέτρα έχει τη δική της μνήμη. Κατηφορίζουμε προς το Ανάκτορο του Γαλερίου. Από όλους τους κάθετους δρόμους, η έξοδος και η φυγή προς την παραλία, η ανάσα, η διαφυγή. Κατεβαίνω νωχελικά την Αριστοτέλους, το βλέμμα μου καρφωμένο στον ορίζοντα, η ομίχλη με τυλίγει, από κάπου ακούω μια φυσαρμόνικα.

JOURNEY AT THESSALONIKI, GREECE

The harbour city. The city of refugees. The city of students. For thousands of years people have come and gone to that city. Romans, Jews, traders, travelers, Ottomans, Pontians, Balkans, Armenians, enemies and allies, friends and conquerors, all languages are ​​heard, all identities are filed here. Wealth and poverty were mixed in this city of the Greek north.
Kamara, the arch of Galerius, the student's meeting place. Rotunda. I see the light coming through the skylights. A temple dedicated to Zeus, then a church to the Holy Asomatous, and finally became a mosque. Every stone has its own story. I am looking at the Palace of Galerius. All the vertical streets, lead to the sea, the breath, the escape. I am going downstairs to Aristotelous street, looking at  horizon,  fog is wrapping me, somewhere I hear an harmonica.
Text-Photos Lia Mageira