Φωτογραφίζοντας στη Γειτονιά μου.
Πετρούπολη.

Στην Κοίτη του Μόρνου Ποταμού

Σε όλο το θαλάσσιο μέτωπο  της έκτασης της κοίτης του Μόρνου,  δηλαδή στις ακτές του Κορινθιακού και σε ένα βάθος προς την ξηρά που κυμαίνεται από λίγες, ως αρκετές εκατοντάδες μέτρα, συναντούμε  ρηχές ακτές με λασποτόπια και αμμοσύρσεις, παράκτιες θίνες και αμμώδεις ακτές, εποχικά τέλματα και μεγάλους νερόλακκους με μεγάλη διαβάθμιση στάθμης νερών και αλατότητας, μόνιμα τέλματα γλυκών νερών με καλαμιώνες, αύλακες,  ρέοντα πηγαία γλυκά νερά με υδροχαρή και υδρόβια χλωρίδα, λειμώνες με αρμυρίκια, λειμώνες βούρλων και ψαθιών. Ένας υγρότοπος μεγάλης ομορφιάς με 185 είδη πουλιών που σταθμεύουν στην περιοχή κατά τη μεταναστευτική περίοδο, με πληθυσμό απειλούμενων τσακαλιών, καθώς και με την ύπαρξη του σπάνιου ενδημικού ψαριού Valencia letourneuxi. Το ψαράκι ανήκει στην κατηγορία των <<κρισίμως κινδυνευόντων>> ειδών.

Δροσοπηγή Κορινθίας

Δροσοπηγή Κορινθίας. Τριγυρισμένος από ασφόδελους, στέκει μοναχικός και μεγαλοπρεπής ο Πύργος των Νοταράδων, ακριβώς στο κέντρο του χωριού. Κυκλικός, χωρίς παράθυρα, απρόσιτος. Διαβαίνω την ημικυκλική πύλη, και παρατηρώ τις δυνατές πέτρες που αντέχουν ακόμα. Από την ανοιχτή οροφή, στάζουν ψιχάλες και η υγρασία νοτίζει το μυαλό. Το κυκλικό κτίσμα δεν έχει γωνία να κρυφτώ, στέκομαι στη μέση, η βροχή δυναμώνει….

Παραλία Χιλιαδού, Φωκίδα.

Γέμισαν ψαροπούλια οι σταυροί απ΄τα ξωκλήσια,
Πάνω τους προσκυνούν το λευκό του Αγίου
και το Γαλάζιο του ορίζοντα.
Πέτρος Καζακίδης

Ξυλόκαστρο Κορινθίας

Η σταφίδα, η «μαυρομάτα βασίλισσα», είναι συνδεδεμένη με την ιστορία του Ξυλοκάστρου. Ο φλογερός κορινθιακός ήλιος, ο ίδιος που κάνει το ναό του Απόλλωνα στην Αρχαία Κόρινθο να στέκει ολόλαμπρος, έψηνε τη σταφίδα που κατευθυνόταν στις αγγλικές αγορές, τον 19^ο αιώνα. Το 1919 η τότε κυβέρνηση όρισε το Ξυλόκαστρο ως τόπο διαμονής των ξένων φιλοξενουμένων της. Η ευμάρεια της πόλης αντανακλάτο και στα κτίσματα της.  Πανέμορφα κτίρια του Μεσοπολέμου δίνουν ακόμα στην πόλη μια μορφή αρχοντική. Μεσημέρι, Μάρτης. Ο ήλιος αντανακλά στις πόρτες και στα μεγάλα παράθυρα. Οι λευκές κεντημένες κουρτίνες θυμίζουν μια εποχή που πέρασε. Μια εποχή παλαιομοδίτικης κομψότητας, τότε που το Ξυλόκαστρο ήταν τόπος παραθερισμού σπουδαίων θεατρανθρώπων, της Κυβέλης, του Δημήτρη Χορν, του Δημήτρη Μινωτή, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κατίνας Παξινού. Περπατώντας στα δρομάκια, η εποχή αυτή ανακαλείται μπροστά στα μάτια μου, με τη μορφή αυτών των κτισμάτων, άλλων όμορφων και περιποιημένων και άλλων εγκαταλειμμένων στον πανδαμάτορα χρόνο…

To Ξωκλήσι στο Αγιονόρι Κορινθίας.

Βρήκα μια μικρή εκκλησία όλο τρεχούμενα νερά
και την κρέμασα στον τοίχο.
Τα μανουάλια της είναι πήλινα και μοιάζουν
με τα δάκτυλά μου όταν γράφω.
Από το πώς αστράφτουν τα τζάκια
καταλαβαίνω αν πέρασε άγγελος.
Και συχνά κάθομαι τ΄απόγευμα έξω στο πεζούλι
και κρατιέμαι στις κακοκαιρίες όπως το γεράνι.
Οδ. Ελύτης

Φωτογραφίζοντας στο Καστράκι...

Ενετικό Λιμάνι της Ναυπάκτου.

"...και κείνη την ημέρα, που στάθηκε τόσο τυχερή για τη χριστιανοσύνη, γιατί γίνηκε η αφορμή να σκορπιστεί η πλάνη πούχε όλος ο κόσμος κι όλα τα έθνη, πως οι Τούρκοι ήταν τάχα ανίκητοι στη θάλασσα, εκείνη την ημέρα -λέω-, όπου συντρίφτηκε η οθωμανική έπαρση και αλαζονεία, ανάμεσα σε τόσους και τόσους χριστιανούς που βρέθηκαν εκειπέρα  και που τους χαμογέλασε η τύχη, (γιατί όσοι σκοτώθηκαν στάθηκαν πιο τυχεροί από πολλούς που έμειναν ζωντανοί και νικητές) εγώ μονάχα ήμουνα ο κακότυχος.'"

"Δον Κιχώτης", Μιγκέλ Θερβάντες.

Aναμονή στο ΚΤΕΛ Ναυπάκτου.

Στο Πέραμα.

Κυριακάτικο απομεσήμερο στο Πέραμα. Τα φέρρυ μπώτ πηγαινοέρχονται στη Σαλαμίνα. Ψαρόβαρκες και κότερα. Σε τούτο το υδάτινο στενό άλλαξε ο ρους της Ιστορίας. Ναυμαχία της Σαλαμίνας, 480 π. Χ., στο στενό ανάμεσα στο Πέραμα και στα Παλούκια. Στο τέλος του περιπάτου βλέπω μια ταπεινή ξεβαμμένη μαρμάρινη στήλη, με τα ονόματα των πόλεων και των τριήρεων που πρόσφερε η κάθε μία. Ένα ζευγάρι περπατά αγκαλιασμένο, παιδάκια παίζουν στην ακροθαλασσιά, ηλικιωμένοι συζητούν στα παγκάκια. Ο νους μου ταξιδεύει στις τριήρεις που γέμισαν το Στενό. Νοερά αποτίω φόρο τιμής και σκέφτομαι την Τηνιακή και Λιμνιακή τριήρη, που όντας επιταγμένες από τους Πέρσες ξέφυγαν πριν τη μάχη για να πολεμήσουν στο πλευρό των συμπατριωτών τους. Στα αυτιά μου αντηχεί ο παιάνας: <<Ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα, ελευθερούτε γυναίκας, παίδας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων. Νυν υπέρ πάντων αγών.>>

Ομίχλη στη Λίμνη Δόξα της Κορινθίας

Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα,
κι η ομορφιά και η ασχήμια με κοιτούν κατάματα.
Μη μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.
William Shakespeare

Η Παναγία των Βράχων

Ένας κάθετος γεωλογικός σχηματισμός υψώνεται άγριος. Από τις σχισμές του βράχου το νερό τρέχει σαν μπόρα. Ο ήλιος λάμπει, αλλά πρέπει να ανοίξω την ομπρέλα μου για να ανέβω τα σκαλοπάτια. Η Παναγία των Βράχων, το εκκλησάκι σκαμμένο μέσα στο βράχο, κοντά στον Ταρσό Κορινθίας.

Προσκύνημα στην Πρίγκηπο. Στη Θάλασσα της Προποντίδας.

Πολύτιμα σμαράγδια από περιδέραιο, που κάποτε έσπασε και σκορπίστηκε πάνω στη θάλασσα της Προποντίδος, τα Πριγκηπόννησα φαντάζουν στην ασημογάλανη λεκάνη της σαν τα ωραιότερα στολίδια της Πόλης.
Σοφία Σπανούδη

Ηλιοβασίλεμα στο Ξυλόκαστρο Κορινθίας.

Πίσω από μακρινές κορφές ο ήλιος βασιλεύει,
και τ΄ουρανού τα σύνορα χίλιες βαφές αλλάζουν,
πράσινες, κόκκινες, ξανθές, ολόχρυσες, γαλάζες,
κι ανάμεσά τους σκάει λαμπρός λαμπρός ο Αποσπερίτης.
Την πύρη του καλοκαιριού τη σβηεί γλυκό αγεράκι,
που κατεβάζουν τα βουνά, που φέρνουν τ΄ακρογιάλια.
....Θολώνει πέρα η θάλασσα, τα ριζοβούνια ισκιώνουν,
τα ζάλογγα μαυρολογούν, σκύβουν τα φρύδια οι βράχοι,
κι οι κάμποι γύρω οι απλωτοί, πράσινο πέλαο μοιάζουν.
Κώστας Κρυστάλλης

Aντανακλάσεις στη Λίμνη Μουστού.

Reflections in B/W at Moustou Lake, Arcadia, Greece.

Ο Πύργος του Κιαμήλ Μπέη στη Συκιά Κορινθίας.

Πήραν τα κάστρα πήραν τα, πήραν και τα ντερβένια,
Πήραν και την Τριπολιτσά την ξακουσμένη χώρα.
Κλαίουν στους δρόμους Τούρκισσες, κλαίουν εμιροπούλες,
Κλαίει και μια χανούμισσα τον δόλιο τον Κιαμήλη.
-Αχ! πού σαι και δε φαίνεσαι καμαρωμένε αφέντη
Ήσουν κολόνα του Μοριά και φλάμπουρο στην Κόρθο,
Ήσουν και στην Τριπολιτσά θεμελιωμένος πύργος.
Στην Κόρθο πλια δε φαίνεσαι, ουδέ μες στα σαράγια.
Ένα παπάς σου τα καψε τα έρμα τα παλάτια.
Κλαίουν τ΄αχούρια για άλογα και τα τζαμιά γι΄αγάδες.
Κλαίει και η Κιαμήλαινα το δόλιο της τον άντρα.
Σκλάβος ραγιάδων έπεσε και ζει ραγιάς ραγιάδων.

Περπατώντας στις Αποβάθρες της Θεσσαλονίκης

Μες στα πολύβοα λιμάνια κατέβηκα και γέμισα το στήθος μου ομίχλη,
στις αποβάθρες που δε θέλουν να γεράσουν
...στα σκοτεινά πλοία που ρίχνουν την άγκυρα
φορτωμένα πελαγίσιες εικόνες και κάρβουνο
...Και τα ρολόγια χτυπούν ρυθμικά. Δεν έχω καιρό.
Μανόλης Αναγνωστάκης.

Σοφικό Κορινθίας

Έμεινα σήμερα μέσα, να σας φτιάξω έναν κήπο,
δεν βγήκα στο δρόμο, δεν πήγα στην πόλη,
δεν είδα τους φίλους μου. Έσκαψα όσο
μπορούσα το χώμα. Ύστερα κάρφωσα
τα δέκα μου δάχτυλα να βγάλει νερό.
'Oταν έδυε ο ήλιος, φύτρωσαν χρώματα.
Νικηφόρος Βρεττάκος

Πύργος της Κάντιας, Αργολίδα.

Ανεβαίνεις τη σκάλα και μετά...κενό. Ο Πύργος του αγά της Κάντιας, οχυρωμένη κατοικία της προεπαναστατικής Πελοποννήσου, κατόρθωσε να επιβιώσει από τις πολεμικές συρράξεις και καταστροφές του Ιμπραήμ, κατά τη διάρκεια του Αγώνα. Μετά το τέλος της Επανάστασης περιήλθε στο ελληνικό Δημόσιο και επωλήθη το 1826 "δια την κατεπείγουσαν ανάγκην της ενισχύσεως του Αγώνος του Μεσολογγίου." Σήμερα, εγκαταλειμμένος, περιμένει την πλήρη του κατάρρευση με στωικότητα.

Στο Kάστρο της Νέας Επιδαύρου, Πελοπόννησος.

Nea Epidavros Castle, Peloponnisos.

Βιβάρι Αργολίδας.
Vivari Argolis.