ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ
ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Το ξημέρωμα η ομίχλη πέφτει βαριά πάνω στη λίμνη. Τη νιώθεις γύρω σου να ακροπατά, αν απλώσεις το χέρι σου θα την αγγίξεις. Τούτη την ώρα το νησάκι αχνοφαίνεται, και το  βουνό πίσω του λογχίζει την πάχνη. Τα πουλιά μιλούν με ανθρώπινη λαλιά για το στοιχειό της κυρα-Φροσύνης. Τέτοια ώρα βγαίνει από το υγρό της μνήμα. Ένας ψαράς κωπηλατεί αργά, φίλος με τη λίμνη και τα φαντάσματά της. Η μέρα προχωρά και εγώ μένω στο μόλο ακίνητη με παρέα τα βουτηχτάρια, τους γλάρους και τις αγριόχηνες. Τα δρομολόγια για το νησί ξεκίνησαν, κάποιοι διαβάτες περνούν, η ομίχλη διαλύεται. Μέχρι να έρθει η νύχτα πάλι.

Κείμενο-Φωτογραφίες Lia Mageira